|
ادعاهای جالب
حسین فرحبخش
از دهه بسته 60 و مدیریت فرهنگی
آن زمان |
|
روایت تازه‌ای از دهه بسته 1360 و آغاز انحصار + لینک این ویدئو |
حسین فرحبخش تهیه کننده باسابقه سینمای ایران و از
پرکاران سه دهه گذشته، ادعاهای جالب و
تازه ای از دهه بسته 1360 و مدیریت فرهنگی
آن داشته، که می خوانید. حسین لامعی در
برنامه کات، این گفتگو را با فرحبخش انجام
داده است:
پدرم مخالف حضورم در سینما بود. با او رفته بودیم
حزب جمهوری. پدرم رفیق شهید بهشتی بود. بهشتی وقتی فهمید من به سینما علاقه
دارم گفت برو داخل سینما کار کن. سینما باید دست انقلابی ها بیفتد. پدرم خوشش
نیامد! بهم گفت نه! این حرف مال بقیه است به ما ربطی ندارد! اجازه بده بقیه
انقلابی ها بروند توی سینما!
عبدالله اسفندیاری در دهه 60 که در بنیاد فارابی
بود می
گفت که من در سینما ولایت فقیه
هستم! گفتم چون قدرت دست توست و به کمرت اسلحه بسته ای رجز می
خوانی؟ من دو زار قبولت ندارم و جلویت وایمیستم!
فیلم گردباد را را سال 64 ساختم. در مورد تفاله های
هسته ای. من رو خواباندند و ده دقیقه از فیلم را در آوردند. کجاهایش را؟ همان
جاهایی که در فیلم از آمریکا انتقاد کرده بودم. گفتند باید همه اش پاک شود.
جایی از فیلم یک آمریکایی را می کشتیم، می گفتند نباید بکشید. پاکش کنید! نمی
خواهم حالا از این حرف ها سو استفاده کنم و بگویم چون آنها چنین کاری کردند پس
آدمهای بدی بودند. از این زیرآب زنی ها بلد نیستم. می خواهم بگویم من آن چیزی
را ساختم که عقیده ام بود. آنها هم یک مشت سانسورچی بودند که چماق انقلابی
بودنشان دروغ بود.
اسفندیاری هرچه دلش خواست راجع به من
گفته. مهم نیست. همه میدانند او کیست. اسفندیاری را سال 71 از فارابی اخراج
کردند. چرا؟ اخلاق به من اجازه نمیدهد بگویم به خاطر چه مشکلاتی اخراج شد!
اسفندیاری اصلا عددی نیست.
رفیقانش میدانند او
کیست. زمان شاه، آدم لو میداد و بعضی از آدمهایی که لو داد، سر قرار با او، تیر
خوردند!
دوستانش می گفتند
وقتی اسفندیاری در جع ما حاضر می شد دهان مان را می بستیم و حرف نمی زدیم چون
حرفها را می برد جاهایی(!) بازگو می کرد که برای ما خطر داشت!
جمشید هاشم پور بعد 5 سال ممنوع التصویری، سال 71
به سینما برگشت. من در فیلم ام موهای هاشم پور را تراشیدم. مدیران دهه 60 گفتند
حق نداری موهایش را بتراشی! گفتم چرا؟ گفتند ما دیگر بیک ایمان وردی نمیخواهیم!
گفتم من بیک ایمان وردی می خواهم! به شما چه؟
عبدالله علیخانی تا سال 58 مدیر پخش پارسا فیلم
بود. اواخر سال 58 دفتر پولیدور فیلم را افتتاح کرد. دفتری بود برای پخش فیلم
های خارجی.
اوایل فیلم خارجی را از دست اشخاص
می خرید. یعنی یک نفر پروانه نمایش قانونی یک فیلم خارجی را داشت، آن وقت
علیخانی با او وارد مذاکره می شد و قرارداد می بست و به صورت شرعی و قانونی
فیلم را از او خریداری می کرد. بعد خودش شخصا وارد کننده ی فیلم های خارجی شد.
کارهای گمرک و ثبت اعتبار فیلم های خارجی را انجام می داد و در انتها از وزارت
ارشاد پروانه نمایش می گرفت. در عرض 5 سال، حدود چهل فیلم خارجی وارد کرد.
مدیران دهه 60، از اساس دشمن فیلم های خارجی بودند.
می خواستند هرطور که شده بساط فیلم
های خارجی را
جمع کنند. به همین خاطر یک بازی راه انداختند. در دی ماه سال 63، به همه پخش
کننده های فیلم های خارجی گفتند که تنها 72 ساعت وقت دارید که برگه ی سبز و
مجوز فیلمهای خارجی تان را بیاورید! در حالی که اصلا شدنی نبود و حتی همین الان
با این همه کامپیوتر و سرعت بالا، نمی شود در این تایم کم چنین کاری کرد. به
همین خاطر پخش کننده های فیلم های خارجی به همراه عبدالله علیخانی که بزرگشان
بود، رفتند وزارت ارشاد و گفتند ده روز وقت بدهید تا تمام اسناد لازم مبنی بر
قانونی بودن این فیلم ها را برایتان بیاوریم. وزارت ارشادی ها قبول نکردند! چون
می دانستند کار پخش کننده های خارجی قانونی است و مشکلی ندارد. آن روز در انتها
کار با درگیری لفظی کار به پایان رسید.
فردا صبح آن روز، چند نفر از ماموران حراست ارشاد
ریختند داخل دفتر عبدالله علیخانی. بدون حکم رسمی. با دو ساک آمدند. وقتی در
ساک ها را باز کردند توی ساک ها یک کلاشینکوف بود و یک یوزی. با اسلحه آماده
بودند. برق ها را قطع کردند و تلفن ها را جمع کردند و نگذاشتند کسی از اتاق
بیرون برود. تا ساعت 4 بعد از ظهر همه را حبس کردند. بعد علیخانی را به همراه
دو نفر دیگر از افراد آن دفتر دستگیر کردند و به ارشاد بردند. آن روز در کل 7
نفر دستگیر شدند.
علیخانی را وقتی وارد ارشاد کردند، 3 نفر از مدیران
ارشاد داخل اتاق بودند. بهشتی، انوار، عرب سرخی. عرب سرخی مسئول حراست ارشاد
بود و با یک شلاق، داخل اتاق ایستاده بود. علیخانی را خواباندند و پاها و دست
هایش را به سبک جوجه کبابی کردند و شروع کردند به شلاق زدنش. عرب سرخی وحشتناک
علیخانی را شلاق زد. بعد که خسته شد، شلاق را داد دست شخص دیگری. آن فرد اما
مثل عرب سرخی در شلاق زدن ماهر نبود به همین خاطر آثار شلاق زدنش روی پای
علیخانی ماند. عرب سرخی علیخانی را زمین بلند کرد و گفت راه برو!
اینقدر راه برو تا پایت باز شود و مشخص نشود شلاق خوردی! بعد با مشت توی صورت
علیخانی کوبید طوری که علیخانی میگوید هنوز وقتی یاد مشت میفتم صورتم درد
میگیرد. آن روز داخل آن اتاق شکنجه انوار هم بود. بهشتی قبل از شروع شلاق اتاق
را ترک کرده بود.
علیخانی میگوید تمام این شلاق زدن ها را اگر فراموش
کنم، یک چیز را هرگز فراموش نمی کنم. یک چیز تا همیشه جلوی چشم ام است. آن هم
اینکه بعد از شکنجه شدن و شلاق خوردنم، با دست بند و پابند و چشم بند، مرا به
خانه ام بردند تا خانه را زیر و رو کنند و ببینند فیلم خارجی جاساز کرده ام یا
نه.
وقتی مأموران مرا با آن حال وارد
خانه کردند، مادر پیرم با دیدنم درجا سکته کرد. آنها اما به کارشان ادامه دادند
و وحشیانه وارد اتاق ها شدند و تمام خانه را به هم ریختند. در انتها چیزی
دستشان را نگرفت، جز نابودی مادرم.
عرب سرخی الان کجاست؟ بهشتی کجاست؟ انوار و
اسفندیاری کجا هستند؟ ما هنوز هستیم و داریم فیلم می سازیم و علیخانی همین الان
فعال ترین تهیه کننده سینمای ایران است، اما آنها به زباله دان تاریخ پیوستند.
چیزی جز لعن، دامن آنها را نمی گیرد.
کافه سینما پاسخ کسانی که نام شان در میان این گفته
های حسین فرحبخش در برنامه کات آمده، در برابر این ادعاها، منتشر خواهد کرد.
|
منبع خبر:
وبسایت سینمایی کافه سینما |
|
آماده سازي و تنظيم خبر:
مدير سايت |
30 آذر
ماه 1395
| نام کاربر: Morteza Talebpour |
